„MINGHUN”, Polska 2024

Premiera kinowa: 29 listopada 2024

Minghun to wzruszająca azjatycka ceremonia zaślubin dwojga zmarłych niedawno młodych ludzi. Ludzi, którzy przed śmiercią nawet się nie znali, nie zdążyli stworzyć jeszcze stałego związku, ale rodzina chce, by w zaświatach nie musieli odczuwać samotności, by mogli kogoś pokochać, być z kimś szczęśliwi.

Rytuał ten stał się kanwą najnowszego filmu Jana P. Matuszyńskiego, twórcy głośnej „Ostatniej rodziny” oraz „Żeby nie było śladów”. Akcja filmu rozpoczyna się podczas święta chińskiego Nowego Roku. Jerzy (wybitna rola Marcina Dorocińskiego) spotyka tu swoją córkę, Masię (Natalia Bui). To owoc jego związku z chińską muzyczką Lan (Fenfen Huang), która przed 15 laty zmarła na chorobę nowotworową. Masia jest piękną 21-letnią kobietą, tak jak matka jest muzykiem. Niestety, podczas powrotu z chińskiego przyjęcia noworocznego dziewczyna ginie w tragicznym wypadku samochodowym.

Jerzy zostaje sam. Rozpoczyna się okres żałoby i przygotowań do pogrzebu. Do Polski przyjeżdża także dziadek Masi, Benny (Daxing Zhang), który twierdzi, że przyśniła mu się zmarła córka i zażyczyła sobie ceremonii Minghun dla Masi.

Dwaj zdesperowani mężczyźni zaczynają poszukiwać właściwego kandydata wśród właśnie zmarłych młodych mężczyzn. Prowadzi to do nieoczekiwanych odkryć dotyczących Masi i jej życia. Czy w Polsce uda się doprowadzić do tak obcej kulturowo ceremonii?

Film jest przesycony smutkiem. Dorociński niezwykle udanie tworzy postać mężczyzny, który traci najbliższą osobę i zatraca się w bólu, jednocześnie podejmując wszelkie starania, by zapewnić ukochanej córce godny pochówek. Bardzo dobry jest też Zhang jako nieco irytujący dziadek Benny, którego nie łączą z zięciem najlepsze relacje, a z którym musi przejść przez okres żalu, rozstania i żałoby.

Film mówi dużo o śmierci i życiu po życiu. Interesujące jest ukazanie procesu żałoby w zderzeniu dwóch tak obcych sobie kultur. Jerzy i Benny muszą znaleźć jakieś wspólne elementy kulturowe, by sprostać ceremonialnym oczekiwaniom wobec śmierci Masi.

Odkryciem produkcji jest dla mnie Ewelina Starejki, która wciela się w rolę matki Borysa, przyjaciela Masi. Gra świetnie zagubioną, prostą kobietę, która właśnie straciła dziecko i musi stawić czoła chińskiemu rytuałowi Minghun.

Film ogląda się ciekawie, twórcom nie udało się jednak porwać mnie emocjonalnie. „Minghun” przywodzi wspomnienie innej doskonałej produkcji o azjatyckich rytuałach pogrzebu – japońskiego obrazu „Pożegnania” – zdobywcę Oscara dla filmu nieanglojęzycznego z 2009 roku. Tamten film wycisnął ze mnie całą moc wrażeń, jeszcze długo po seansie nie mogłem o nim przestać myśleć, do dziś uważam go za jeden z ważniejszych obrazów, jakie widziałem. „Minghun” wywołał we mnie zaledwie letnie emocje, choć muszę przyznać, że Dorociński był doskonały.

Film jest smutny, ale mimo wszystko warto go zobaczyć.

Moja ocena: 7/10