„Moje wspaniałe życie”, Polska 2021

Polska premiera: 29 października 2021

Czy kojarzycie piosenkę Ralpha Kamińskiego „Pięć minut łez”? Ten fantastyczny cover nagrania Haliny Żytkowiak pochodzi z filmu „Moje wspaniałe życie” z Agatą Buzek w roli głównej. Obraz wyreżyserował Łukasz Grzegorzek, twórca znakomitego „Kampera” i bardzo dobrej „Córki trenera”. Najnowsza produkcja to zdecydowanie najlepszy obraz w twórczości reżysera, film bezbłędny, niepokojący, niezwykle prawdziwy.

Joanna „Jo” (rewelacyjna Buzek) mieszka w domku w Nysie wraz z mężem (Jacek Braciak), chorą matką (bardzo dobra Małgorzata Zajączkowska), synem – licealistą (Paweł Kruszelnicki – odkrycie tego filmu) i nieco starszym synem (Jakub Zając) oraz jego partnerką (Wiktoria Wolańska) i  ich małym dzieckiem. Jest nauczycielką angielskiego w szkole, którą kieruje jej mąż, nauczycielką nie do końca stereotypową. Ma bardzo dobry kontakt z uczniami i widać, że spełnia się w pracy, choć widoczne są też symptomy syndromu wypalenia. Joanna chętnie ucieka do pustego domu matki, nieco pod pretekstem prywatnych lekcji, które tam prowadzi, ale przede wszystkim, by odpocząć, rozładować napięcie marihuaną i spotkać się z Maćkiem (Adam Woronowicz) – kolegą z pracy, z którym ma romans. Ten azyl na kilka godzin daje kobiecie poczucie bezpieczeństwa i ucieczki przed światem.  Jo rozpaczliwie broni się przed rutyną. „Mam matkę z Alzheimerem, syna-maturzystę, syna, który nie daje sobie rady z ojcostwem i męża, który jest całkowicie rozwalony” – mówi Joanna, jeśli dobrze zapamiętałem cytat z filmu.

Ktoś rozpoczyna emocjonalnie szantażować Jo – kobieta otrzymuje wiadomości tekstowe i głosowe, w których autor straszy ją ujawnieniem jej nawyków i zdrady. To do końca rujnuje i tak niską samoocenę bohaterki. Zmęczenie, rutyna, ciągłe napięcie emocjonalne muszą znaleźć swoje ujście. Jak poradzi sobie z tym Jo? Co musi zrobić bohaterka, żeby jej rodzina przeżyła katharsis?

Mimo wielu scen komicznych, film jest gorzką refleksją na temat życia i tego, co uznajemy za szczęście, a co do końca szczęściem nie jest. No bo dlaczego Joanna nie jest szczęśliwa u boku kochającego męża-dyrektora, pośród swoich uczniów, którzy wprawdzie woleliby jarać zioło i dobrze się bawić, ale jednak przychodzą na lekcje swojej anglistki i wykonują żmudne ćwiczenia gramatyczne? Czy szczęścia nie daje jej syn-maturzysta, który ma do życia i do niej samej co najmniej dwuznaczny stosunek? A może drugi syn, którego małe dziecko co noc nie pozwala spać całej rodzinie, a którego młoda przemęczona matka wyładowuje swoje rozczarowanie życiem na wszystkich, nie oszczędzając Joanny? Czy mamy prawo oczekiwać od życia czegoś więcej?

Film odebrałem niezwykle osobiście, dostrzegłem pewne rysy bohaterki u siebie, może z racji wykonywanego zawodu, może z powodu sytuacji życiowej, w której się znalazłem, ale film wydał mi się niezwykle bliski i przekazujący wiele prawd o życiu. Po reakcjach widzów dostrzegłem, że zdecydowanie nie byłem jedynym, który ten film bardzo przeżył, którym obraz wstrząsnął.  

„Moje wspaniałe życie” to kino, jakiego potrzebujemy, to prawdziwy obraz nas, Polaków, miotanych frustracjami, stale w biegu w poszukiwaniu szczęścia i czegoś dla siebie, czegoś, czym nie będziemy musieli się dzielić. Takiego kina potrzebujemy. Nie neguję decyzji o wybraniu „Żeby nie było śladów” jako polskiego kandydata do Oscara w kategorii Najlepszy film międzynarodowy, ale myślę, że film Grzegorzka sprawdziłby się w tej kategorii dużo lepiej jako obraz uniwersalny, bardzo współczesny, bardzo życiowy. A o reżyserze z całą pewnością jeszcze wielokrotnie usłyszymy. 

Istotnym punktem filmu jest także intrygująca muzyka autorstwa Piotra Emade Waglewskiego.

"Moje wspaniałe życie" to film życia Agaty Buzek. Rolą Joanny z pewnością przyćmiła uznawaną za jej dotychczasowe największe artystyczne osiągnięcie rolę Sabiny w "Rewersie". Pod względem aktorskim film jest nienaganny i pokazuje nieograniczone wprost możliwości polskiego kina. To z pewnością jeden z moich faworytów 2021 roku.

Moja ocena: 9,5/10