"Zdrój" Barbara Klicka, Wydawnictwo Wab 2019

Dziś recenzja książki nietypowej, niszowej, bardzo poetyckiej, bardzo prawdziwej. To debiutancka powieść pochodzącej z Płocka poetki, Barbary Klickiej. Główną bohaterka „Zdroju” jest cierpiąca na chorobę nowotworową Kama, która przyjeżdża do sanatorium w Ciechocinku. Kobieta od dzieciństwa zmaga się z chorobami i w przeciwieństwie do wielu kuracjuszek nie przyjeżdża tu, żeby się dobrze zabawić. O dzieciństwie Kamili dowiadujemy się z retrospekcji – cała powieść zbudowana jest na zasadzie skontrastowania bieżącej chwili ze wspomnieniami z przeszłości.

Przedstawiony świat sanatorium, czy „placówki” – jak nazywają je kuracjusze – jest przekrojem polskiego społeczeństwa. Widzimy bezdusznych medyków, traktujących pacjentów przedmiotowo, masażystów podrywających pensjonariuszki, niedzielne potańcówki i rozpaczliwe próby nawiązania nowych damsko-męskich relacji. Obok osób łagodnych, delikatnych, potrzebujących pomocy i szukających wsparcia, spotykamy osoby przebiegłe, poszukujące wrażeń, które z pewnością nie szukają w sanatorium szansy na poprawę stanu zdrowia. Autorka wykorzystuje liczne stereotypy dotyczące Polaków i osób korzystających z sanatoriów. We fragmentach retrospektywnych widzimy także dużo prawdy o przeszłości, systemie leczenia dzieci w peerelowskiej Polsce, systemie budowania hierarchii przez dzieci i trudach wczesnego dojrzewania.

Najmocniejszą stroną powieści wydaje się być jej język. Widać i czuć poetycki szlif Barbary Klickiej, autorka bardzo swobodnie posługuje się językiem, zestawia ze sobą wysoki język poetycki z kolokwializmami, buduje bardzo ciekawe figury stylistyczne. Widoczna jest duża wrażliwość autorki i wyczucie języka.

Czy polecam „Zdrój” każdemu? Chyba nie. To specyficzny tekst, ukazujący świat w szczególny sposób. W sposobie budowania narracji i użyciu języka widzę pewne podobieństwo do książek Sylwii Chutnik, może też Joanny Bator. A może warto dać szansę tej młodej uzdolnionej płocczance?

Moja ocena: 7/10